De grens over naar het Khmer-rijk

Een kleine Cambodjaan in douane-outfit komt de bus in. Hij kijkt streng om zich heen en marcheert door het gangpad. We hebben net onze paspoorten en dollars aan de buschauffeur meegegeven, dus het is mij onduidelijk wat de man van ons wil. Je zou bijna denken dat ie controleert of we geen enge ziektes hebben. Niet heel veel later gaat de motor aan, vertrekt de man en krijgen we onze paspoorten terug (met een gloednieuwe sticker!). 'I guess we're all right?', zegt een reisgenoot en ik haal vraagachtig mijn schouders op, 'I guess so..'

Na de krakkemikkige busritten in Laos bevind ik mij deze morgen in de zevende hemel. De bus beschikt over een enorme tv met dvd-speler en is niet volgepropt zoals de bussen in Laos. Je hebt daarnaast beschikking over twee zitplaatsen en gratis drinkwater. Wie had gedacht dat het openbaar vervoer in Cambodja zo luxe zou zijn? Een Franse reisgenoot komt al snel met een stapeltje dvd's aanzetten en twee films later komen we bij onze overstap aan. Met open raampjes en geplaatst op houten stoeltjes (okey, iets minder luxe) vervolgt de reis zich naar Siem Reap. In de bus ontmoet ik twee meiden en een jongen en we besluiten naar hetzelfde hostel te gaan. We komen terecht bij een guesthouse waar de eigenaar zo'n 100 levende krokodillen in zijn achtertuin heeft liggen, echt freaky (de kamers zijn verder prima hoor!). Gelijk die avond wordt het al duidelijk dat het groepje waarmee ik nu reis erg bijzonder is (een Israelische, een Kiwi en een Tjech.. vul maar in). We zijn totaal verschillende personen en denken over niets hetzelfde.. We blijven te lang op en vertellen onze verhalen. Gezellig en interessant is het zeker wel.
De volgende dag beschouwen we allemaal als een rustdag en ieder doet zijn eigen ding. Ik slaap uit, loop wat door het stadje en doe boodschappen. We eten wel samen en reserveren een tuk-tuk voor de volgende dag, want we willen uiteraard terug in de tijd van de Khmer en zijn prachtige Angkor tempels.

Als we de volgende morgen om vijf uur 's ochtends bij de tempels aankomen, weten we echter niet wat we zien. Ze zijn mooi, begrijp me niet verkeerd, maar de honderden Cambodjanen die tegelijkertijd met ons arriveren, niet! De rust en kalmte die ik mij had voorgesteld, is ver te zoeken. Later wordt het ons duidelijk dat het een nationale feestdag is en dat alle families natuurlijk massaal naar de tempels komen. Goed dan. Ondanks dat het zwart ziet van de mensen vind ik de drie tempels die we zien (Angkor Wat, Angkor Thom en Ta Phrom) erg indrukwekkend. Tijdens het opkomen van de zon praten we met de monniken en genieten we van het knappe werk van de mens van eeuwen geleden.
In de middag ga ik nog met de Tsjech naar een Butterfly Farm, waar we meer dan dertig verschillende soorten vlinders kunnen bewonderen. Maar het mooiste zien we op de weg terug naar het hostel: een tiental Cambodjaanse vrouwen bij een lage zon aan het werk op een rijstveld. Dat is nou het Cambodja wat ik in mijn hoofd had! :)

Phnom Penh; de stad van terreur en wederopbouw

Met de tempels achter de rug vervolgt de reis zich naar Phnom Penh, de stad waar ik nog veel meer cultuur en geschiedenis zal kunnen opsnuiven. Ik spreek met de twee meiden af om ze daar weer te ontmoeten en pak vervolgens de bus. Tijdens de rit naar de hoofdstad van Cambodja ben ik de enige toerist en de oude vrouw naast mij vindt dit maar al te interessant. Halverwege de reis durft ze eindelijk naar me te kijken en biedt ze me een groentesnack aan (deed me denken aan een aardappel). Ik zet mijn breedste glimlach op en aanvaard haar lieve gebaar.

Aangekomen in Phnom Penh ontmoet ik de meiden, zoeken we een guesthouse en gaan we op verkenning uit. Het blijkt al snel dat we in het armoedigste gedeelte van de stad verblijven (kon ook niet anders voor die 2 euro per nacht) en het is ook duidelijk weer even wennen aan de hectiek van de stad. De hoeveelheid toeterende motodrivers die, bijna dwingend, 'Lady, tuk-tuk?!' roepen, maken ons al snel gek. Omdat het in Nederland Koninginnennacht is en we onszelf weer een beetje willen opvrolijken, doen we die avond een kroegentocht.
De volgende morgen worden we brak wakker, maar niet van de alcohol. De goedkope kamers waar we die nacht in hebben geslapen, waren niet voor niets zo goedkoop. De houten muren van de ruimtes zijn toch echt te dun en de ratten die op het dak krioelen maken het er niet beter op. We hebben geen oog dichtgedaan. Backpacken, okey, maar dit gaat ons te ver! Zodra we ons ontbijt achter de kiezen hebben, checken we uit en gaan we op zoek naar een betere slaapplek. We komen terecht bij Okay Guesthouse, die met haar 7-dollar-kamers-in-hotelstijl, meer dan okay is.
De middag besteden we in het Tuol Sleng genocide museum; vroeger een S-21 kantoor van het Pol Pot regime, waar destijds duizenden Cambodjaanse intellectuelen (vrouwen, mannen en hun kinderen) zijn vastgehouden, gemarteld en vermoord. Het museum ligt midden in een woonwijk van Phnom Penh en tijdens mijn wandeling door het gebouw vraag ik me af hoe mensen zo dicht bij zo'n verschrikkelijke plek kunnen wonen. Vol afschuw bekijk ik de kamers waarin de arme mensen zijn mishandeld. Vooral de foto-expositie van de slachtoffers maken indruk op mij. Ik zie het verdriet en de angst in hun ogen en ik snap niet hoe dit nog maar zo kort geleden heeft kunnen plaatsvinden. Bij het zien van een documentaire, waarin er interviews met medeplichtigen worden getoond, (die overigens nergens spijt van lijken te hebben) vinden we het genoeg. Al op de mototaxi naar het hostel bedenk ik me hoe ontzettend bijzonder het is dat Phnom Penh na al die ellende zich weer zo snel heeft weten op te bouwen. Ik kijk om me heen en krijg in een keer een heel sterk gevoel van medelijden en respect voor de Cambodjanen.
De volgende morgen zwaaien Sooz (de Kiwi) en ik het Israelische meisje, Nardit, uit en vertrekken we met de mototaxi naar de Killing Fields, een logisch vervolg op het programma van de dag daarvoor. Ook de fields zijn helaas een must-see: de shrine met duizenden schedels, de massagraven waar mensen op verschillende manieren zijn omgebracht, de boom waar baby's op doodgeslagen werden... Het lijkt onwerkelijk, maar de bewijzen liggen er nog: botten, tanden en kleding... We zien het allemaal.
Na de fields nemen we een pauze van de heftige dag en werk ik mijn dagboek bij. De rest van de middag bestaat uit wat eten, winkelen en rustig aan doen. Omdat ik op mijn visum voor Vietnam moet wachten, blijf ik nog een dag langer in Phnom Penh. We gaan naar het National Museum en omdat we verder alles wel gezien hebben, doen we lekker rustig aan en doen we spelletjes met medebackpackers.

Afkoelen op het strand van Sihanouk

Met mijn visum op zak, vertrek ik de volgende morgen weer alleen naar Sihanoukville: de strandspot van Cambodja. Omdat ik al een tijdje geen strand meer heb gezien en ik wel wat afkoeling kan gebruiken na de heftige dagen in Phnom Penh, besluit ik een aantal dagen in het stadje te blijven. Al in de tuk-tuk naar het busstation in Phnom Penh ontmoet ik een Nederlandse jongen waar ik later in Sihanoukville samen een hostel mee boek. Na een dagje samen hangen op het strand (met een boek, goedkope manicure, pedicure en vers fruit) besluiten Mathieu (NL'er) en ik een brommer te huren en naar Otres Beach te rijden. We hebben hier het strand zowat voor ons alleen en het is echt genieten geblazen.
De volgende morgen vertrekt hij weer en ga ik er nog alleen met de brommer op uit, met toeterende Cambodjanen als gevolg... 's Middags ontmoet ik Nardit toevallig op het strand en we spreken af die avond op stap te gaan in Sihanoukville. Het nachtleven is erg gezellig: veel jongeren, goedkope alcohol, leuke muziek en het strand dichtbij om een duik te nemen!
De volgende dag zijn we lui. We gaan naar een Spa voor een rug- en nek massage en lezen ons boek op het strand. Ook deze avond gaan we weer op stap en omdat we het als onze laatste avond beschouwen (ik neem de ochtendbus naar Vietnam en zij blijft in Sihanoukville), gaan we de hele nacht door.
Met een zwaar hoofd stap ik de volgende morgen in de bus naar Vietnam...
Yay, Ho Chi Minh, here I come!

Wat mij opviel in Cambodja:

- Veel Cambodjaanse mannen hebben enorme pink- en duimnagels (had ik trouwens ook al in Laos en Thailand gezien). Dit zou staan voor het feit dat ze niet op het land hoeven te werken. Ze laten hiermee dus zien dat ze hoger op de werkladder staan dan meeste mannen. En ik eerst maar denken dat ze hiermee lekkerder in hun neus konden peuteren! ;)
- Cambodjanen kunnen goed Engels spreken. Vooral jonge kinderen krijgen al vroeg op school met de Engelse taal te maken en ze verpletteren je dus vaak met hun uitstekende Engels.
- Zelfs de oma's en monniken hebben in Cambodja mobieltjes!
- Wat ik ook al in Laos had gezien: de Happy Pizza! Op veel toeristische plekken kun je in restaurantjes een pizza met paddestoelen en marihuana krijgen. Hmm!
- In Thailand konden ze er ook al wat van: smakken tijdens eten. De Cambodjanen zijn hier echter toch wel de bom in. Met je mond dicht eten hebben ze nog nooit van gehoord. Spugen op straat is ook zoiets trouwens. Maar dat doen ze in heel Azie wel.
- Het is Cambodja een trend om als vrouw ook overdag je pyama te dragen: broek + hemd met Mickey Mouse of Pluto erop. Sexy is anders...