Het kayakavontuur naar Vientiane

Omringd door kliffen en prachtige groene bergen maken we ons klaar voor het avontuur. We trekken onze rode zwemvesten aan en hijsen ons in de felgele kano's. Met onze blik op oneindig varen we over de Nam Ngum, een donkergroene zijrivier van de Mekong. Vientiane, here we come!
Na een klein uurtje hard werken stoppen we bij een baaitje en hebben we een heerlijke lunch van de barbecue (groentespiesjes voor mij). Met een goed gevulde maag moeten we niet lang na onze eerste pauze alweer stoppen, want we naderen zogezegd onze eerste rapid. Mijn Nederlandse kajakgenoot en ik naderen vol goede moed de versnelling, maar zodra we dichterbij komen zakt het ons al in de schoenen. 'Dit is een heuse waterval!', schreeuw ik terwijl we nerveus de afdaling naderen. Even lijkt het goed te gaan, maar zodra we op de helft zijn, knallen we vol tegen een rots en gaat onze kajak om. Drie happen rivierwater en tien rotsen later zit ik onder de wondjes en drijven onze spullen overal en nergens. Omdat niemand van ons de waterval heelhuids doorkomt, is de rest van de tocht erg rustig en kajakken we geluidloos verder. Aangekomen bij het eindpunt zijn we blij dat we de laatste kilometers met de bus kunnen afleggen. Genoeg gekajakt voor drie jaar!

Na een verschrikkelijke avond en nacht in de badkamer, ben ik bang dat ik de vorige dag iets opgelopen heb. Als ik de volgende morgen met de plaatselijke dokter bel, wordt dat gevoel bevestigd. De franse arts is er vrij zeker van dat ik een voedselvergiftiging heb (die heerlijke groentespiesjes van de barbecue??) en adviseert mij veel Coca Cola drinken.. (uhm). Ik neem een kamer met airco en doe ik die dag niks anders dan slapen (en Cola drinken natuurlijk).

Ook dag 2 en 3 in Vientiane bestaan niet uit veel meer dan rustig aan doen en af en toe wat korte stukjes door de stad wandelen. Het eten smaakt me niet en mijn lichaam weigert ook maar iets te doen behalve dan naar de wc gaan. Helaas moet ik op dag 2 gedag zeggen tegen Sanne en Jeroen, want hun reis vervolgt zich naar Siem Reap, Cambodja.
Dan voel je je wel even zielig hoor, zo alleen en ziek in een grote stad. Maar goed, op dag 3 voel ik me 's avonds gelukkig weer heel wat beter en kan ik de dag daarop de avondbus naar Savannakhet nemen.

En o ja, hoe was Vientiane...? Ik vond het niet erg dat ik daar ziek was.. Behalve een paar leuke restaurantjes, de Mekong en een pleintje, heeft deze stad niet veel te bieden.­

Het echte Lao Country

In het pikkedonker kom ik om vier uur ‘s nachts bij Leena's Guesthouse in Savannakhet aan. Mijn tuktukchauffeur toetert. 'Somebody here, somebody here... Don't worry!' Het duurt even maar dan hoor ik wat gerommel en komt er iemand uit de donkere nacht naar het hek gelopen. Een slaperige Laotiaan komt tevoorschijn en kan mij, ondanks dat ik hem net wakker heb gemaakt, vrij opgewekt vertellen dat ie nog een plekje voor me heeft. Niet veel later lig ik al in het fris opgemaakte bed en pak ik nog een paar uur slaap voordat ik de stad ga verkennen.

Savannakhet is, volgens de Lonely Planet, een leuk stadje en zeker een bezoekje waard. Ondanks dat ik Savannakhet, later die dag, niet zo heel boeiend vind als verwacht, heb ik er een leuke tijd. Het lijkt alsof ik de enige toerist in wijde omgeving ben en ik geniet dan ook optimaal van alle aandacht die de nieuwsgierige Laotianen mij geven. Ik huur een fiets, klets met wat locals, ga naar het Provincial Museum en bezoek een tempel, waar ik mijn Laotiaans oefen met de monniken. Gemoedelijk is Savannakhet zeker wel.

De volgende dag kom ik er al snel achter dat er een heel groot verschil is tussen de bus voor toeristen en de bus voor locals. De busrit naar het platteland van Pakse is een groot avontuur. Ten eerste lijkt de chauffeur niet te weten waar de rem zit; we vliegen over de drempels en ik vrees soms voor mijn leven. Daarnaast is de bus nooit vol; de tengere Laotianen worden overal tussen gepropt en de zakken rijst en brommers kunnen er ook nog wel bij.
De reis is verre van wat je noemt veilig, maar interessant is het wel. Ik vind het leuk iets te doen wat alle locals doen en het voelt alsof ik eindelijk in het echte Lao Country ben.

In de bus ontmoet ik een aantal andere reizigers en we eindigen in Pakse in hetzelfde hostel. We dumpen onze spullen, nemen een douche en spreken af om die avond samen te eten en drinken. We merken dat Pakse niet meer dan een straat met wat hotels en restaurantjes is en dat we voor het echte avontuur een paar kilometers buiten de stad moeten zijn. We boeken een trekking naar het Bolaven Plateau voor de volgende dag en duiken dan ons bed in.

Per minibus vertrekken we de volgende morgen richting de bergen van Bolaven, die bekend staan om de koffie- en theeplantages, bergstammen en watervallen. Onze eerste stop is bij een theeplantage, waar we een lokale familie aan het werk kunnen zien. We gaan ook nog naar een marktje en besteden een kort bezoekje aan een koffieplantage. Onze gids neemt ons hierna mee de jungle in; een interessante tocht tussen de watervallen en bananenbladeren. Vooral de laatste waterval Tad Yuang is een succes. Hier drinken we Beerlao met de locals en frissen we ons op in het water. Met natte haren en aangeschoten koppies vervolgt de reis zich daarna naar een lokale markt, waar de bergvolkeren hun producten verkopen. We kopen wat fruit, knuffelen met de hondjes en proeven (en ruiken!) de sfeer van een lokale markt. We gaan als laatste nog naar een van de dorpjes waar de bergstammen wonen. Ondanks dat het duidelijk is dat het dorpje er enkel voor ons is opgezet (de mensen wonen eigenlijk ergens anders en 'werken' overdag in dit dorpje), geeft het goed weer hoe de verschillende stammen leven.
Terug in Pakse nemen we een douche en spreken daarna weer af met onze gezellige tourgids van die dag. Hij neemt ons mee naar een luxe restaurantje langs de Mekong en iedereen proeft de lokale visspecialiteit (ik probeer een gevulde ananas met rijst en groenten).
Omdat de Laotianen in de maand na het Nieuwe Jaar nog intensief aan het offeren, bidden en feestvieren zijn, gaan we die avond naar een plaatselijke ceremonie om wat sfeer te proeven. We zien de locals hun rondes lopen, gebed doen en offeren aan Boeddha. Ook wij kopen wat wierrook en doen ons gebed. Door de hoeveelheid mensen en de rokerige lucht door de wierrook heeft de ceremonie iets heel magisch en ben ik blij dat ik het mag meemaken. Omdat we hierna nog steeds niet genoeg hebben van Pakse, neemt de gids ons mee naar een nachtclub. We hebben een geweldige avond met heel veel Laobeer en, je geloof het niet, Westerse muziek!

Zo brak als wat neem ik de volgende dag, samen met 2 meiden (Iers en Amerikaans) van de groep, een bus naar Champasak, waar we zonsopgang bij Wat Phu willen zien. We doen die dag niet veel bijzonders meer. We lopen wat door het kleine dorpje en proberen Laotiaanse specialiteiten (voornamelijk de sticky rice met kokosnoot in bananenblad van de grill is een aanrader!).

Als we de volgende morgen om half 5 onze deur uitstappen, staat onze tuktukchauffeur al fris en fruitig op ons te wachten (mensen staan hier vaak al om 4 uur op omdat het dan nog vrij koel is). We komen ruim op tijd bij de tempel aan en kunnen in alle rust genieten van een opkomende zon. Vooral omdat er niemand anders aanwezig is en de tempel zich op een berg bevindt, is het een heel rustgevend geheel.

Omdat het niet mogelijk is een rechtstreeks ticket naar Si Phan Don te boeken, besluiten we aan de kant van de weg te gaan wachten op vervoer. We verwachten weer in een local busje terecht te komen, maar we hebben het mis. Een enorme (lege!) toeristenbus met airconditioning pikt ons na 10 minuten al op. Soms heb je geluk!

Eilandhoppen in Si Phan Don

Net boven Cambodja, waar de Mekong rivier wordt afgebroken door de Khone watervallen, bevinden zich de 4,000 Islands (Si Phan Don). Met een smalle longtail naderen we Don Khong en maken we voor het eerst kennis met de prachtige omgeving. Mijn mond valt open van de dingen die ik om mij heen zie en ook mijn Amerikaanse en Ierse reisgenoten zijn er stil van.
We besluiten de eerste avond op Don Khong te slapen en vinden al snel een prima guesthouse, waar we die avond goed vertoeven met wat eten en drinken, met uitzicht op de rivier uiteraard.

Omdat we in korte tijd graag zoveel mogelijk van de Islands willen zien, doen we de volgende dag een dagtour langs de belangrijkste eilandjes en sightseeings. Voornamelijk het spotten van de Irrawaddy Dolfijnen, waar de eilanden toch wel bekend om staan, was hierbij een hoogtepunt. Bij een laatste schemering van de zon genieten we ademloos van een viertal dolfijnen die in de verte gelukzalig rondzwemmen. We nemen zelf ook nog een duik in het heerlijke warme rivierwater en doen net alsof we met de beestjes hebben gezwommen..

We besluiten de volgende morgen met een fiets te gaan island hoppen. Het is echter niet zo dat er hier een bootschema voor is dus het is een kwestie van een mannetje opzoeken die ergens een bootje heeft liggen en hem zover krijgen dat hij je voor 50 cent naar het volgende eilandje brengt. We merken al snel dat deze manier van transport ervoor zorgt dat we veel meer van het gebied zien dan dat je met de boot zou zien. We zien het echte platteland van het zuiden van Laos; het harde werken, maar ook het lummelen in de hangmat en het feesten op keiharde muziek. Het is ook erg leuk dat ze hier nog verrast zijn buitenlanders te zien en we worden dan ook op elke hoek van de straat met een vrolijke 'Sabaidee!' (hallo!) begroet.

We eindigen de dag op het backpackerseiland Don Det, waar het blauw ziet van de schattige bungalowtjes met hangmatten. Als ik de volgende morgen ook een nachtje op dit backpackersmekka wil verblijven, ben ik net te laat voor de laatste boot, jammer! Omdat ik heb geen zin in nog een fietstocht, besluit ik maar verder te gaan naar mijn volgende bestemming: Siem Reap, Cambodja! Ik zeg gedag tegen mijn, inmiddels, twee musketiers en vervolg mijn reis...

Nog even een paar opmerkelijke dingen over Laos:

Laotianen zijn erg vriendelijk. Ze tonen interesse en vinden het leuk om met je te praten. Ze vinden het fijn om hun Engels te oefenen en ze leren jou ook graag Laotiaans. Ze lachen veel en het is erg gebruikelijk dat je door elke vreemde wordt begroet. Vooral kleine kinderen maken hier een sport van en vinden het ook leuk om er af en toe een 'Baay' of 'Helo' tussendoor te gooien.
Laotianen zijn wel liever lui dan moe. Alles gaat in een enorm relaxed tempo en je moet de winkeliers en serveersters soms letterlijk uit hun stoel trekken om ze aan het werk te zetten. Als ze dan eenmaal bezig zijn, zijn het echter de behulpzaamste mensen die ik ooit ontmoet heb.
Verder is Laos vanzelfsprekend veel minder toeristisch dan Thailand. Het heeft echter veel meer hippe westerse koffietentjes (met Wifi!) dan haar buurland.

(Er volgt snel meer, jongens.. I promise!)